" alt=""/>
Ze is er net komen wonen en ze moet nog wennen. In de middag is ze nog op zoek naar haar man en vraagt ze meerdere malen wanneer ze naar huis kan. Als je haar uitlegt dat ze hier blijft eten en slapen en haar gerust stelt dat haar man het weet, vind ze dit al gauw prima. Na een aantal minuten vraagt ze naar haar man en wanneer ze naar huis mag.
Als je haar in de ochtend wakker maakt, zegt ze altijd ‘nog even wachten, ik droom over mijn man’. Als ze eenmaal rechtop in bed zit, lacht ze en deze lach blijft totdat ze weer naar haar bed gaat. Haar motto is ook steevast ‘een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd’
Ze is het zonnetje in de groep. Altijd vrolijk, altijd lachend en vind iedereen aardig.
Laatst was ik alleen met haar in de woonkamer. Samen zaten we in een tijdschrift te bladeren met op de achtergrond Willy Alberti met ‘glimlach van een kind’. Zachtjes hoor ik haar meezingen en als ik naar haar kijk, begint ze te lachen. ‘Zullen we anders even dansen?’ vraag ik. ‘Ohhh jaa!’ roept ze en ze staat op uit haar stoel en samen dansen we op Willy Alberti. Zodra het liedje is afgelopen, gaat ze zitten en begint ze te vertellen over haar man, haar kinderen, haar ouders en schoonouders. Ik schenk wat drinken in, zet wat chocolaatjes bij haar neer en na een kus op mijn wang, gaat ze verder.
Af en toe lacht ze om haar eigen opmerkingen en zegt ze ‘ik ben wel een deugeniet hoor, maar jij ook, ik zie het aan je koppie.’
Na een tijdje komt haar man binnen. Ze is zo druk met praten, dat ze het niet in de gaten heeft.
‘Volgens mij heeft u een hele leuke man’ zeg ik. Haar ogen twinkelen en ze zegt: ‘het is nog steeds een lekker ding!’
Hij roept haar naam en ze kijkt om. Ik zie het meisje van 16 die hem voor het eerst ziet. Dolverliefd en zielsgelukkig. Na 70 jaar zijn ze nog steeds erg gelukkig met elkaar en dat zien is prachtig.
Maar ook hartverscheurend. Vooral als je je bedenkt dat ze na 70 jaar samen, niet meer samen onder één dak kunnen wonen. Hij kan de zorg niet meer volbrengen en zij kan dit zelf al een hele lange tijd niet meer. Thuiszorg kwam, maar vond de situatie uiteindelijk ook niet meer haalbaar. Daarin had ik het graag anders gezien; laat ze samen nog ouder en gelukkig worden op een plek waar ze zorg krijgen.
En dat had ik ze zo graag gegund.
Evelien Heck, verpleegkundige in opleiding bij Groenhuysen, schrijft over haar ervaringen. De mooie lichtpuntjes van werken in de zorg.
