‘Ik weet het gewoon niet meer. Ik weet het gewoon niet meer, wat doe ik verkeerd?’ Huilend zit hij naast mij. Het verdriet, de frustratie en vooral de wanhoop is te zien. ‘Wat is er mis met mij?‘

30 jaar had hij troep verzameld, neergegooid en geen kans gezien dit op te ruimen…… Zijn huis was een vuilnisbelt. Hij kwam in beeld toen zijn huisarts hem thuis bezocht, omdat hij opeens niet meer kon lopen. De huisarts schrok, overlegde met heer en het Geriatrisch Expertise Team werd erbij betrokken.

Ze is er net komen wonen en ze moet nog wennen. In de middag is ze nog op zoek naar haar man en vraagt ze meerdere malen wanneer ze naar huis kan.

Mompelend hoor ik hem zeggen dat het wel allemaal mooi is. Ik stel mij voor en ik krijg een stevige handdruk. ‘Loop je met mij mee?’ vraag ik hem.

Op alles wat er wordt gevraagd zegt ze nee en ze is boos. De onrust groeit en groeit. Alles wat er in haar omgangsplan staat om te doen werkt niet.